SIGRID VAN ESSEL

Onbehagen in het Nederlands landschap

In Nederland ervaar ik mijn leefomgeving niet als vanzelfsprekend en evenmin als ‘natuurlijk’. Dat heeft, denk ik, met mijn persoonlijke levensverhaal te maken: ik ben geboren in het Zwitserse hooggebergte (Davos, 1967) en heb mijn eerste twintig levensjaren gewoond op een hoogte van 1621 m. Voor mijn studie kwam ik in 1989 naar Groningen en daar werd ik geconfronteerd met een enorm kaal en plat landschap – wat een heel onherbergzaam gevoel in me opriep. De ruimte om me heen en de weidsheid vond ik beangstigend. Al snel zocht ik in mijn werk toevlucht tot de bouwsels en architectuur van de stad. Het stelde me gerust dat de mens in staat bleek te zijn om zich te weer te stellen tegen de enorme uitgestrekte leegte van het landschap en de permanente bedreiging van het water. De gebouwen, torens, woonblokken, bruggen, dijken, sluizen, gemalen gaven mij een gevoel van geborgenheid.

Thema’s in mijn werk

Gedurende ruim dertig jaar heb ik in mijn tekeningen en schilderijen diverse onderwerpen verkend. Tijdens mijn academietijd in Groningen legde ik vaak de ‘gebouwde wereld’ vast. Gebouwen gaven me een gevoel van stabiliteit te midden van het uitgestrekte, platte landschap. Vervolgens verschenen er mensen, vaak in een rij: mijn zogenaamde mensenmuren. In 1997 verhuisde ik naar Amsterdam. Kijkend vanuit mijn atelier in Noord werden de IJ-oevers en de stadsontwikkeling in het stadsdeel mijn onderwerp. In 2018 ging het roer nogmaals om: ik werd gegrepen door de eenvoud en waterrijkdom van het Hollandse landschap, iets waar ik altijd ik ontzag voor had. Zo ontstond het thema ‘natte weilanden’.

Volgende Expositie Waterlandsmuseum
te Monnickendam

Van zaterdag 11 november 2023 t/m zondag 5 mei 2024